Karmienie piersią to cud! Ekhem… Ciekawe z której strony… ;)

Czas na pierwsze blogowe „mięso”. 🙂

Zaczynam cykl rodzicielstwo po hardkorze czyli

„10 WYOBRAŻEŃ NA TEMAT RODZICIELSTWA, KTÓRE MASZ ZANIM ZOSTANIESZ RODZICEM, A POTEM ŻYCIE (mniej lub bardziej) BOLEŚNIE JE WERYFIKUJE”.

Zanim zostałam mamą baaaaardzo dużo mi się wydawało. Miałam w głowie obraz rodzicielstwa, jak się potem okazało bardzo mylny. Bo w starciu wyobrażenia vs. rzeczywistość jest 0:1. Skąd ten obraz? No jak to zwykle w bajkach bywa: z opowieści, z filmów, z reklam, z marzeń, życzeń, nie wiadomo skąd, ale na pewno nie z własnego doświadczenia.

Teraz widzę, że wiele jest takich aspektów macierzyństwa, co do których „przed” dużo nam się wydaje, a „po” zachodzimy w głowę dlaczego miało być tak pięknie, a wyszło jak zawsze.

Punkt pierwszy na liście mitów to KARMIENIE PIERSIĄ. Nie zapomnę nigdy pierwszych wizyt w szpitalu/ przychodni Św. Zofii. Rodziłam tam obu synków i Heńka i Mariana. Do tego miejsca nic nie mam. Wprost przeciwnie – polecam każdej przyszłej mamie. Ale z pierwszych wizyt utkwił mi w głowie obrazek zdjęć na ścianach, w materiałach promocyjnych – matka karmiąca piersią. Wszędzie, ale to dosłownie wszędzie wyglądało to tak samo: uśmiechnięta, rozanielona pani, która maślanym wzrokiem wpatruje się w ciumkającego z jej piersi bobasa. Ten oczywiście wtulony, różowiutki, uśmiechnięty, ciumka i patrzy na nią jeszcze bardziej maślanym wzrokiem. No serio, co jak co, ale z karmieniem piersią to myślałam, że pójdzie jak z płatka. Dlaczego cokolwiek miałoby być nie tak? Przecież to karmienie NATURALNE. Samo się zrobi! Piersi wytworzą pokarm, dziecko będzie go ssało – cześć pieśni. A tymczasem….

Nie znam żadnej matki, która powiedziałaby, że karmienie piersią było dla niej łatwym zadaniem. Powtarzam: ŻADNEJ. A matek młodych znam sporo 😉 Dlaczego nikt nie mówił, że jak jazdy na rowerze, pisania, mówienia, również tego trzeba się NAUCZYĆ? Nie przypominam sobie, żeby na zajęciach szkoły rodzenia, na które zwarci i gotowi uczęszczaliśmy z Mężem przed narodzinami Heńka ktoś choć napomknął o takiej „niespodziance”, jaka czeka na przyszłą matkę.

Wychodzisz kobito umęczona po tym całym „pięknym” doświadczeniu jakim jest poród i położna rzuca Ci na pierś małego golasa oznajmiając: to teraz dwie godziny kontaktu skóra do skóry, jak się przystawi to fajnie, jak nie to spokojnie ma czas. „JEŚLI się przystawi?”- myślisz, „ale jak to? To może się NIE PRZYSTAWIĆ?”. No więc Heniek był właśnie w tej drugiej grupie. Wolał spać niż ciumkać. Pierwszy szok, ale to przecież dopiero początek przygody…

I wtedy zaczyna się „jazda” : próby przystawienia do piersi, płacze, wypluwanie, wyciskanie pokarmu do kieliszka i wlewanie bobasowi do buzi (przecież musi jeść!), znów próba przystawienia – ciumka, zasnął!!- budzisz, musi jeść. Tym bardziej, że Heniek urodził się z żółtaczką i karmienie co trzy godziny było absolutną koniecznością. Swoją drogą hasło „karmienie co trzy godziny” jest też dosyć zabawne. Raczej zamieniłabym je na „karmienie przez trzy godziny”. 🙂 Bo gdy taki mały delikwent już przystawi się do piersi i zajada to zazwyczaj trwa to 10 minut… 15 minut…. 30 minut… godzinę… I już nie wiesz czy skończyło się jedno karmienie i zaczęło drugie czy cały czas trwa to pierwsze.

Ja pierwsze trzy miesiące życia Heńka czyli starszego syna spędziłam z poduszką do karmienia na kanapie z bobasem pod pachą, który jadł i spał, jadł i spał. Oraz płakał, bo się przejadał. Ale ciągle chciał jeść. Taka niespodzianka. Kolejny paradoks – dziecko boli brzuch? Rada: przystaw do piersi! Ale przecież go boli, bo się przejadł! To nic! Tak trzeba. I oczywiście „piersią przecież nie przekarmisz”. Czy aby na pewno?

Przy Marianie postanowiłam nie popełniać tego błędu tylko odstawiać go od piersi po jedzeniu, a gdy już widać było, że jest najedzony a ciumka sobie just for fun dawać mu smoczek. Smoczek? Tak! Smoczek! Jak słusznie zauważyła moja przyjaciółka „smoczek to nie heroina”. 😉 I przynajmniej Maniek jest zadowolony, a nie w kółko „przeżarty” (jak uroczo diagnozowała wcześniej jego brata nasza pediatra).

Wracając do karmienia. Masz tyle pokarmu, ile dziecko potrzebuje – mówili. Piersi dostosowują produkcję do apetytu dziecka – przekonywali. Jaaaasne… Szkoda, że nie od razu. Pamiętam, że śmiałam się w duchu czytając o okładach na piersi z białej kapusty- wiadomo, ciemnota i zabobon. A potem sama słałam Męża błagalnym tonem „kup tę kapustę proszę!!!”, kiedy przyszedł czas tak zwanego nawału i  piersi wcale nie produkowały tyle pokarmu co dla Heńka, tylko tyle co dla Heńka, Cześka, Franka, Felka, Janka… Wieśka…. no dla połowy osiedla na spokojnie.

Trzeba było się też przyzwyczaić – się i bobasa – że piersi to nie kranik z wodą, której temperaturę i strumień ustalasz według swojego uznania. Już kiedy wydawało mi się, że jest ok i zabierałam się do kolejnego karmienia,zaczynał się „przypiersiowy dym”. A dym może być o wszystko: Za dużo leci! Za mało leci! Krzywo leci! Wolno leci! Nie jednak za szybko! ŁUAAAAA! ŁUAAAA! ŁUAAAAA! I tak siedzisz biedna kobieto, z włosem zmierzwionym, z wrzeszczącym bobasem przy piersi, a w tej piersi z litrami pokarmu i … nic….  i nie działa… i myślisz: gdzie popełniłam błąd? Dopiero potem dowiadujesz się, że nigdzie, że po prostu trzeba się – się i bobasa – tego nauczyć.

I tak jestem wdzięczna losowi, który obdarował mnie pokarmem w dużych ilościach i jak widać było po szybko przybierających na wadze dzieciakach, o wysokiej wartości. Ale ile się nasłuchałam od koleżanek historii w stylu „miałam za mało pokarmu”, „nie miałam pokarmu”, „miałam ale nie leciał”, „piersi mi nie wytrzymywały, były poranione – musiałam odstawić”. No cała gama doświadczeń. Niezbyt wzniosłych, niestety.

Przez pierwsze 3 miesiące karmienia CODZIENNIE mówiłam do Męża – nie daję rady! Jutro go odstawiam! Jutro go odstawiam! Mam dość. I tak karmiłam Heńka piersią przez 16 miesięcy. Z Mańkiem mam ambitny plan trochę jednak wyluzować i dobić maksymalnie do roku, ale cholera wie, jak się to poukłada. 😉 Nie przewidzisz. Choć dzieci, które na własnych nóżkach podchodzą do mamy i mówią „mamusiu, cyca”, na co mama ochoczo wyskakuje z piersi i proponuje im zdrowy posiłek – to już dla mnie gruba przesada. A i takie sceny widziałam nie raz.

Z drugiej strony trochę takie mamy rozumiem… Bo w końcu pojawia się ten obrazek z korytarza św. Zofii, stajemy się tymi rozanielonymi mamami z wpatrzonymi w nas dzidziolami  i wtedy słyszymy: „ile czasu karmisz?! tak dłuuuugoooo????!!!”. Gdy już się kobito nauczysz karmić, bobas nauczy się ssać, zaczyna być z tego jakakolwiek przyjemność z bliskości z dzieckiem świat znów wylewa Ci na głowę kubeł zimnej wody: „etam! Już rok karmisz?! No weź! Po co?! Przecież po roku to już to mleko nie ma żadnych wartości odżywczych” albo „Ile karmisz? Ponad rok? No wiesz! Ja mam w pracy taką koleżankę, co ma sąsiadkę, co jej córka karmiła CZTERY lata! Wyobrażasz sobie! Zobaczysz! Twój też się nie będzie chciał potem odstawić od piersi”. I tak w koło Macieju – banda „życzliwych”.

Także uszy do góry przyszłe i obecne matki! Wciągajcie brzuch i cyc do przodu! A jeśli nie macie ochoty cyca uruchamiać to… Wasza wolna wola. Kiedyś wydawało mi się, że mamy, które świadomie decydują się na nie karmienie piersią robią dziecku krzywdę. Hm… a jak to się ma do kolejnej maksymy „szczęśliwa mama szczęśliwe dziecko”? Trzeba mieć naprawdę anielską cierpliwość, żeby przebrnąć przez gehennę nauki karmienia piersią. Kto nie próbował niech nie rzuca kamieniem w matki, które już na wstępie się poddały.

Żyjemy moim zdaniem w czasach „terroru laktacyjnego”. Nawet Ci biedni producenci mleka modyfikowanego w pierwszym zdaniu muszą pisać na opakowaniach: „UWAGA! Karmienie piersią jest najwłaściwszym sposobem żywienia niemowlęcia” (cytat z Bebilon 1 Pronutra ;). Ostatnio dostałam informację prasową: UNICEF podaje, że „liczba dzieci, które nie są karmione piersią jest nadal wysoka, szczególnie w krajach najbogatszych”. Ale może warto by się zastanowić dlaczego jest tak wysoka? Może warto by lepiej kobiety przygotowywać do tego wyzwania? Bo to jest wyzwanie! Taki mały codzienny Everest. Na szczycie, owszem jest radość i satysfakcja, ale nie można zapominać o długich godzinach spędzonych na wdrapywaniu się pod górę.

ps. na focie przyczajony tygrys, ukryty Dżbik za poduchami do karmienia. Czerwona kura – lans i bałns, La Millou Kura Babci Dany za stówkę (do pierwszego dziecka 😉 Czarno- biała – fabryczna, polska produkcja z Kerfura za 6 dyszek (do drugiego dziecka 😉 Obie mają mam wrażenie określony termin przydatności do wygodnego użycia 😉 ale za to doskonale sprawdzają się  w podróży samochodem (pod głowę, pod plecy) czy jako podstawki pod obiad jedzony bez stołu. 🙂